martes, 24 de noviembre de 2009

El artista ...¿nace o se hace?




No le gustaba nada madrugar a Luisito. Dormir era más divertido y soñar más real que la propia vida. Pero no había nunca tregua en la mañana. ¡Arriba Luisito! Y al cole, o peor, a misa. Luisito iba sin rechistar a la escuela solo para no convertirse en un asno tal como el cura de su pueblo.
En apariencia, Luisito era un niño normal: jugaba con sus amigos a la pelota, como todo hijo de vecino robaba fruta en la finca de la vieja Viridiana y jugaba a lanzar huevos a las veatas desde el campanario de la iglesia.
Unicamente parecía Luisito un niño fuera de lo común cuando sus inocentes juegos consistían en rajar ojos de vacas y ovejas muertas con la navaja de su abuelo. O cuando proponía juegos sexualmente escandalosos para los otros niños y niñas de su edad. Luisito se reía de ellos y anhelaba ser mayor para aprender francés e irse a París. Porque allí la gente no se escandalizaba de nada.

lunes, 23 de noviembre de 2009

A Liberdade de Mariñeiro



Outra vez é noite no camarote de Mariñeiro. Leva días sen ter contacto co resto dos seus compañeiros. E un síntese tan só aló embaixo… Hoxe levarono a chamar por teléfono. Case que perde o coñecemento pola emoción de poder falar coa sua dona, aunque só fose un momento, unhas sinxelas verbas: “Estou ben” “Non te preocupes” “Verémonos pronto, ten paciencia”,“Quérote”. Polo camino pensa o que lle vai dicir. Ten que pensalo ben e recordalo para dicilo despois con tino. Teme perder o control. Sabe que en realidade querería dicir “Estou morto de medo”, “Teño frío no alma” “Temo non te volver ver” “Quérote, sobrevivo grazas o teu recordo”. Pero sabe que non pode. Aló, na casa, tampouco pode ser fácil. Así que Mariñeiro pensa que tentará manterse enteiro, todo o enteiro que poida dadas a circunstancias. Pero, ¡merda!. ¿Non podo chamar a casa? Non, á prensa. Só á prensa, e rapidiño. Ah claro, xa entendo. Fillos da puta. Lembra como tivo que conterse, como tivo que aguantar as bágoas. ¿Chorar diante deles? Nunca. Pero cómo fago. ¿Cómo se soporta isto? Non se pode. Mariñeiro, ademáis, síntese canso. Non ten fame, pero sabe que precisa comer. Ten sono, pero non saca esa maldita tensión do corpo. Recostase vencido. Polo pequeño oco da parede -ese que soía ser una ventá o mundo libre de fora e que agora se lle antolla un escaparate de algo para o que non lle chegan os cartos- entran pequeñas raiolas de lúa. Quere durmir, quere, aínda que só sexa por unhas horas, esquecer. Procura deixarse levar polo abanear do barco. Vai e ven, vai e ven, pouco a pouco o cansazo vence á tensión, esta vaise esvaecendo. Porque agora Mariñeiro está na agua, e move os brazos e as pernas con forza. Síntese lixeiro, reconfortado polo ben estar que lle produce o exercicio físico. Mariñeiro nada, incansable, sen parar. Ten un obxectivo fixo: non parar ata que vexa a costa de Baiona no horizonte. E nada, na negrura do mar da noite. Non sabe canto tempo pasa, pero sabe que a distancia é longa. Pero hoxe él síntese invencible. Pasa o tempo. Quizáis sexan horas, ou días, ou so un par de minutos. Pero él non está xa canso, porque xa so importa chegar a casa. E entón: ¡Velaí están! Mariñeiro saúda as Illas Cíes coa man dende o lonxe, e logo procura non facer ruido o pasar preto das Illas Estelas. Non quere espertar as gaivotas, que máis seguro alí están a durmir. Nada seguindo agora o percorrido do paseo arredor do Parador, ese que tantas veces fixo de mala gana os domingos pola tarde coa muller e os amigos. E chega a costa. A fin. Decide saír da auga trepando polas rochas que bordean a Doca. E cando abandoa a auga, síntese como un ser primitivo que acaba de nacer e repta cara a terra para axudar á evolución da súa especie. Síntese vivo de novo. E corre que te corre polo paseo, corre que te corre pola Palma. Lixeiro, como un animal ceibe ó fin. Cruza a estrada e deixa atrás a rúa de Elduayen. Non hai ninguén. É noite pechada e Baiona está baleira, deserta. Mellor. Xa habera tempo para preguntas maña. E todo sigue coma sempre: as estradas, os barcos amarrados no peirao, a lonxa a piques de se espertar…Ata o Porta da súa casa, ala preto da praza do Concello, tamén segue igual. Tal e como a deixou hai agora non sabe xa canto tempo. Parece ata que foi noutra vida.
Mariñeiro abre a porta sen facer ruido, sube as escaleiras. Facendo menos ruido aínda entra no baño e cambia a roupa vella e mollada por una máis cálida, seca. Asoma o nariz pola porta do seu cuarto. Aí esta ela. Durmindo, a sua amiga, a sua pequena, a sua amante. O seu todo. Tranquila, fermosa, coma sempre, coma nunca. Con moito, moito coidado, move a roupa da cama, sen remexer nada. Mariñeiro escorrégase no seu oco con axilidade. E a abraza. Fúndese na calor do seu corpo. Na casa, á fin na casa. Mariñeiro pérdese no enfeitizo da calor e do aroma da sua compañeira. Non houbo nunca nada tan cálido e reconfortante coma isto. Non o haberá. E Mariñeiro arroupado, tranquilo, dorme. Dorme ata o infinito.
Namentres, na cuberta dun barco aló no medio dun lonxano mar, outro home, arma na man, vixía a noite. Non sabemos quén é, como se chama e tampouco se éste sabera ónde está España. Xa non digamos Baiona. A arma, claro está, fai de él un home poderoso. E con ela poderá dobregar o corpo, máis non o espírito. Porque a pesar do seu poder, ni él, nin niguén, houberon ser quen de parar a viaxe de Mariñeiro cara a súa terra. E así é coma sempre tiña que ser.

miércoles, 18 de noviembre de 2009

De aviones y cosas.

El sonido de los aviones me sorprendió mientras realizaba las tareas de la mañana. Con ese ruido era imposible concentrarse en el trabajo, así que aparté los libros y me fui directamente a la ventana. Fumar era mi remedio contra el estrés en los días de mucho trabajo, como aquel. Y fumar, se fuma en la ventana, así no quedan humos delatadores en casa. Tras el ritual de fabricación del cigarrillo de liar, un saltito y listo, acomodada en la ventana. Fumo tímidamente, algún vecino podría verme. Aunque bueno, no pasa nada, que ya soy mayor. Aunque entre el humo, de repente soy otra vez una niña, y estoy en la ventana del salón o mejor todavía, estoy fuera en el jardín. Y es un día de aviones. Hay un incendio en un lugar del Valle y los aviones pasan una y otra vez formando círculos alrededor del tejado de mi casa mientras van y vienen camino del mar. Me asusto y entro en casa aterrorizada. Y no quiero volver a salir de casa, nunca. Nunca, le digo a mi madre. Pero entonces, llega un día de verano y fuera se desata una fuerte tormenta. Y pienso que se nos cae la casa encima, y salgo corriendo. Y no quiero volver a entrar en casa. Nunca, le digo a mi madre. Ella se preocupa. ¿Ni dentro ni fuera? Mal asunto. Mi abuela me lleva a una meiga. Pero no pasa nada. Y si pasa no lo recuerdo, ya hace muchos años que entro y salgo. Incluso subo en aviones a pesar de que me aterran, y no me escondo debajo de la cama cuando hay tormenta. Ahora es veinte años después y el ruido sigue, ese mismo ruido de siempre, de entonces. ¿O no sigue? El ruido ha parado. ¿Y los aviones? No están. No los escucho, no los veo. Pero espera. Uno, solo uno. Mira ese avión que vuela tan bajo, eso no puede ser normal. Y no es un avión de incendios, es un avión de pasajeros. Pero vuela bajo, demasiado bajo. Entro en el cuarto y me quedo asomada en la ventana. Lo observo acercarse al mar. Ruego para que caiga al mar, o en otro lugar lejos de mi casa. Pienso en mi familia y espero que se encuentren en otros lugares lejos de la playa. Porque ahí es donde creo que va a caer el avión. Me siento mala persona porque deseo con todas mis fuerzas que el avión caiga lejos, en otra casa que no sea la mía. Porque vuela ya tan bajo que no va a llegar al mar. Y entonces cae. Se me hiela la sangre, pero ya está. Se estrelló y no fue aquí. Siento alivio. El alivio de repente se transforma en horror. El avión rebota. ¿Es eso posible? No sé, pero viene hacia mi casa ahora. No puedo moverme, no puedo hacer nada. Y cae, pero no en casa, cae en el jardín trasero. Corriendo me asomo a la otra ventana. Y veo un amasijo de hierros, pero no veo nada más. De repente se me viene a la cabeza que ahí debe haber gente. Y veo. Cosas que no quiero ver. Salgo corriendo y mis padres están en el piso de abajo. ¿Veis lo que acaba de pasar? Yo voy, de uno al otro, nerviosa, presa del pánico. Ellos están tranquilos, como si nada. Mi padre me mira como si fuese una histérica y mi madre me dice: “No sé porque te dan tanto miedo los aviones. Tienes más probabilidades de que te pase algo en un accidente de coche que en un avión”. Y no me lo creo, ¿a estos dos que les pasa? Increíble. Me siento sola, desvalida. Y voy a llorar. Me despierto llorando sin lágrimas. Pero qué alivio. Es hoy, es de día. Me dormí entre apuntes ayer, por lo que parece, la cama está llena de libros. Fuera siguen pasando los aviones, debe haber un incendio en algún lugar del valle. Me levanto todavía con el mal cuerpo encima. Bajo a ver si encuentro a mis padres. Mi madre está fuera viendo pasar los aviones. Le cuento que he tenido otro de mis sueños de aviones que se estrellan. Ella me mira, sacude la cabeza: “No sé porque te dan tanto miedo los aviones. Tienes más probabilidades de que te pase algo en un accidente de coche que en un avión”.