Había ben tempo que non se escoitaban as voces dos faros nas noites de néboa pegañenta.
Había ben tempo que os veráns xa non eran coma os de antes, nin as noites coma esta. Quecen as sabas, súase o pixama. Debece unha polo frescor da temperán primeira hora da mañá, polas marcas das pingueiras da choiva na area da praia.
E verán. Verán dos de verdade. Dos de antes. Con calor, coma naqueles anos. Anos de carreiras e risos na praia, de duchas limpas no caer da tarde. Postas de sol dende o balcón. E sempre a esperanaza do "mañá máis". Mañá máis toallas, máis cremas e bocatas que saben a ceo a hora da salgada merenda.
Mañá máis festas. Máis algodón de azucre, máis rás saltarinas, mais orquestras e "ventanitas". Máis echentas en familia. E vestidos novos, e sandalias vellas.
E tamén mais esperanzas. Mañá máis vida.
E verán, coma sempre, coma os de antes.
Que doce volver a vida.
Que tremer de pernas facerse tan maior.
