viernes, 3 de diciembre de 2010

Diciembre


¿Por qué de repente mi vieja música vuelve a sonar a nuevo?

Otra vez me pone los pelos de punta. Evoca todo ese drama que rodeó su muerte.
Porque es diciembre y mi cuerpo lo siente.

Siente que hace ya diez años. Diez años de aquella yo melancólica sentada al lado de la ventana del aula de COU de letras, viviendo en aquella dimensión paralela, que yo suponía era mejor.
Siendo esa yo me siento sola y alimento mi ensoñación porque hay algo, un mundo más allá que me llena, y con eso es suficiente. Canciones que suenan una y otra vez, algunas son tan trágicas... Se las robo a estúpidos conjuntos de orquesta, las encuentro en los casetes que mi padre lleva en el coche. Las escucho un lunes por la mañana antes de irme a clase, mientras amanece al otro lado de la fría ventana. Una dos y tres veces, apurando los minutos porque si no lo hago la vida se me escapa y lo que me espera ahí fuera a lo largo del día será imposible de sobrellevar.
I want to break free.
Suena a drama y me produce ganas de vivir. De sentir. Mientras espero por la vida, mi agenda y mi carpeta se llenan de fotos, de letras.

- Por qué te gusta tanto?- me pregunta Eugenia - me he dado cuenta de lo que te pasa- dice sin hablar.
- Porque tiene algo que no puedo explicar- contesto- y lo explico todo sin decir nada.

Siguen sonando las canciones trágicas, porque él está muerto. Sueño con él, en su ataúd. Me mira con sus ojos de muerto y yo quiero que viva. Una y otra vez lo traigo a la vida en las canciones que escucho, en los videos que veo sin parar. Es diciembre y él ocupa todo mi tiempo y mi espacio. ¿Acaso algo más importa?
Quizás debiera, porque mamá y la tía me miran desde la puerta del salón con cara preocupada. Miran a mi yo envuelta en una manta, con mi vida soñada con mis videos de gente muerta. Ellas me animan para que salga, me ponga guapa para fin de año. Me ven sola, pero a mi no me importa ¿o si? Sé que debo dejarlo, que la vida está esperando fuera. Tal vez sea solo que me puede el miedo: al fracaso, al rechazo, a la infelicidad.
El día uno decido dejarlo. La vida de nuevo llama a mi puerta y sería una tontería darle de lado. El chico es lo que de mi se espera, porque tengo diecisiete años, es la época de las promesas, de todo lo que está por venir. De llenar el mundo de sonrisas que aun recuerdo, de lágrimas que en cuanto puedo olvido. De perder amores, de ganar amigos. Y enemigos. Acaba diciembre y diez años empiezan. Se han ido volando.

Entonces sin más, un día de Baiona al Rosal la señal de radio se desintegra y busco en el coche esa vieja cinta de papá, que ahora es mía y está ya rayada. Mis canciones que cantan a la vida, que cantan a la muerte. Recuerdo que una vez tuve diecisiete años y mi cabeza se llena de palabras. Mi cuerpo de sensaciones, mi corazón de recuerdos. Freddie vuelve, diciendo que no me ha dejado, que no lo hará nunca.

Porque es Diciembre.
Mi cuerpo, lo siente.
Yo también.

Quién quiere vivir para siempre...

jueves, 5 de agosto de 2010

Canta tontería xunta


Onte pola noite había un monólogo na praza do concello de Baiona. Si home, de ese rapaz que saiu da telegaita e que agora traballa no clube do chiste nunha tele nacional. Si home, ese tan ben feitiño, o "Duque Galego" como di que o chaman en Madrid ( que menuda putada, porque que o comparen co duque de Lugo, o único Duque que él coñece, non é prato de bo gusto, segundo el explicou).


Bueno, pois nin fu nin fa me facía a min ir a ver o susodito, pero a verdade e que pagou a pena. Acabamos todos cantando cancións de Herdeiros da Crus, así que xa vos facedes unha idea.

Iso sí, había tanta tontería xunta na praza do noso concello que, entre gargallada e gargallada que sacaba dos nosos peitos o Daviciño, houbo un par de cousas polas que case podería terme botado a chorar. E non, non estou criticando os seus chistes, nin a él nin o seu monólogo. Foi a xente. Coma case sempre.


Primeiro, atención a señora que marcha do monólogo co moño indignado porque, e cito:


- ¡Bah!, En gallego ..... (añadide un tono así un pouco despectivo)


Case deron ganas de sair correndo detrás da señora, dicirlle:


- Si, señora. En gallego. Qué está usted en Galicia. Seguro que cuando viaja usted al extranjero, no se extraña de que los espectáculos sean en otros idiomas ¿no?.

E seguro que lle parece ata pintoresco. O que pasa que o mellor a señora non saíu nunca da nosa castiza España, porque iso axuda a abrir as miras...as veces, e as súas eran mais ben cortiñas.


Non sei se foi por este comezo, que logo todo o que o rapaz dixo tivo coma outro sentido. Porque todo o que el dixo, falaba de nós. Das nosas festas, das nosas avoas, das nosas xentes. Da nosa lingua e do noso acento, porque queiramos ou non, constantemente falamos galego. E todo o que dixo era tan verdadeiro e auténtico coma esta terra verde nosa na que vivimos. E todos rimos, rimos, e moito, de nós mesmos. O que me desmostrou que os galegos e as galegas somos xente intelixente.


Todos menos algúns, porque atención a segunda xogada da noite:


Pídeme paso un mangallón, que quere chegar a un muro onde están subidos uns rapaces.


- Teneis que bajar de ahi.

- ¿Por qué?- contesta un adolescente ben peiteado.

- Porque lo dice el alcalde- contéstalle o outro.

E entón:


- Pues el alcalde es mi padre, así que....


Noxo. Non o dubidedes que o mangallón tivo que marchar deixando o neniño subido no muro.


¿Sabedes esa gota de suor que lle aparece os debuxos animados cando algo os deixa KO? A miña onte era do tamaño de Rusia. Tanta era a rabia que quería baixar o neno do muro polos pelos, chamarlle pijo e malcriado. Dicirlle que , co bonito que é ser humilde e todas esas cousas...Que se non sabe que esa Play Station que ten na casa saíu dos nosos petos. E tamén dicirlle que todo iso de ser "fillo de" non mola e está xa pasado de moda.

O malo é que non o esta.
Eu quero a Baiona, moito. Quéroa tanto que ata fago esforzos por facer coma que non me entero de que o clube de Iates come a nosa costa ou que os meus veciños pasan os veráns escravizados para gañar uns cartiños a conta dos jodechinchos con Iates.
Pero hai cousas que nos poñamos coma nos poñamos, non. E o fillo do alcalde, non. E os fillos soen parecerse os pais. Así que queda dito.


sábado, 17 de julio de 2010

E verán, coma sempre. Coma os de antes.


Había ben tempo que non se escoitaban as voces dos faros nas noites de néboa pegañenta.

Había ben tempo que os veráns xa non eran coma os de antes, nin as noites coma esta. Quecen as sabas, súase o pixama. Debece unha polo frescor da temperán primeira hora da mañá, polas marcas das pingueiras da choiva na area da praia.

E verán. Verán dos de verdade. Dos de antes. Con calor, coma naqueles anos. Anos de carreiras e risos na praia, de duchas limpas no caer da tarde. Postas de sol dende o balcón. E sempre a esperanaza do "mañá máis". Mañá máis toallas, máis cremas e bocatas que saben a ceo a hora da salgada merenda.

Mañá máis festas. Máis algodón de azucre, máis rás saltarinas, mais orquestras e "ventanitas". Máis echentas en familia. E vestidos novos, e sandalias vellas.
E tamén mais esperanzas. Mañá máis vida.

E verán, coma sempre, coma os de antes.

Que doce volver a vida.

Que tremer de pernas facerse tan maior.

miércoles, 7 de abril de 2010

La senda de la vida


Me llevas de tu mano.
Un pie tras otro, lentamente
Colina abajo, entre montañas de oro negro
Y de verde, mucho verde.
Tú la atraes, por ti me asalta
La senda se convierte
en una vida
Esa vida, en una muerte
Todo junto es una historia.
Camino de tu mano,
Un pie tras otro, lentísimamente
No quiero volver a casa
Porque sin ti no hay impulso a mi destino
A nuestra vida, a nuestro éxito