A bicicleta

O recordo nace nun verán.

Preto dunha praia.

No final da adolescencia.

Como nacen moitos dos mellores recordos.

Pero este recordo é meu. É o mellor de todos.

Igual non é tan tarde coma eu penso. Igual é cedo. Depende de como se mire. So teño a certeza de que, en non moito tempo, a calor vai coarse polos poros da tenda de campaña e esta comezará a suar. E non nos quererá mais dentro. Mellor. Non me da chegado o momento de erguerme da…da…cama? Chan?De aquí? De aquí.

Non teño sono. Non quero moverme por non espertar os vultos que producen eses sons calados que só se escoitan na escuridade da noite. Eses vultos que comezan a tomar forma coa primeira claridade do día. Rebe ten a melena diante da cara, cara que me da a min, non cú. Ese dallo o rapaz do outro lado. Pobre rapaciño que dorme fachendoso por terse coado na tenda das rapazas. Non é o tal co que nós esperabamos compartir leito, pero a cousa non deixa de ter certa graza. Estamos a durmir cun rapaz! E non é o noso irmán, que ningunha das dúas temos…tampouco é noso curmán.

O meu curmán?

A ese sintoo rir fóra. Sen moverme moito asomo a cabeza para velo chegar, coa vitoria pintada na cara, subido nunha bicicleta.

¿Bicicleta?

E logo, que eu recorde…quen raio trouxo unha bicicleta?

Ninguén.

Todos rin esa risa parva da madrugada que se escapa, imposible de conter, entre os dentes, e que nace dentro,moi dentro dos seus seres, nese sitio onde se garda a ilusión. Non deixa de ser un furto, leve, aínda que non para o dono da bicicleta, que amencerá para atoparse sen rodas. Pero todo parece nada, porque os meus mozos rin ledos. A falta de sono fainos mais guapos. As suas longas guedellas danzan o son das gargalladas. Os despeiteados rizos morenos do meu curmán- anos hai que acabaron no sumidoiro- crecen e estíranse ata chegar a tocarme. Fánme cóxegas na gorxa. Asi que esquezo que estou enfadada e eu rio, rio tamén con eles.

Estades tolos. Sodes uns tolos. Uns tolos adorables.

E coas risas sae o sol. E chega a praia.

Hai parellas. Futuras parellas. Futuras desparellas.

E moito do que ven non o sabemos aínda. Iso é o mellor.

Non se me esquece que a banda sonora é U2. A música dos coches, das viaxes. Desas primeiras vacacións sen pais. Bono tamén canta esa canción que vitoreabamos no Pekados, o noso pub favorito nas noites de Baiona. As veces non sei se de verdade bailei, bebín, biquei naquel sitio ou se so existe na miña imaxinación. E só un recordo soñado, penso. Pero Estes dín que é verdade. Asi que terei que crelo. Estes, que agora son Estes pero entón eran Aqueles. Aqueles doutro mundo, case intocables. Os que tocaban cancións dos Beatles nas festas do instituto. Aqueles tan desexables, tan desexados. Que tanto desexaban. Se o meu pai- que tanto gosta de darlles licores caseiros agora cando os traio a casa porque temos festa-soubera…se só soubera o que Aqueles pensaban…se soubera que tipo de pensamentos se misturaban coas loucuras ainda infantís, cos saltos o baleiro pendurados dunha feble corda amarrada a unha árbore detrás do Parador… ai, se el soubera. Pero non sabe. Ou sí sabe pero cala. Sabe das noites de botellón no paseo o carón do mar? Sabe que eu cada noite gabeaba as rochas que a terra lle roubara o mar? Sabe que todo sabía mellor se os licores que mercabamos na Quisca cos cartos da paga eran misturados alí? Sabe que alí, lonxe da xente, eramos alquimistas bronceados coa pel ainda quente, salgada? Qué viviamos preto da lúa? Lúa fermosa, testigo, cómplice. Amiga. Era mais fácil confesarse con ela que co ser que repousaba o teu carón, tan só a uns centímetros, e que nunca perdía a ocasión de rozarte. Roces case imperceptibles. Non por iso menos reais, provocadores de chuvia de estrelas, de cóxegas na espalda e na alma.

Todo eran desexos desexos e mais desexos! Ilusións. Un mundo aínda baleiro por descubrir. Por encher.

Diciembre

¿Por qué de repente mi vieja música vuelve a sonar a nuevo?

Otra vez me pone los pelos de punta. Evoca todo ese drama que rodeó su muerte.

Porque es diciembre y mi cuerpo lo siente.

Siente que hace ya diez años. Diez años de aquella yo melancólica sentada al lado de la ventana del aula de COU de letras, viviendo en aquella dimensión paralela, que yo suponía era mejor.

Siendo esa yo me siento sola y alimento mi ensoñación porque hay algo, un mundo más allá que me llena, y con eso es suficiente. Canciones que suenan una y otra vez, algunas son tan trágicas... Se las robo a estúpidos conjuntos de orquesta, las encuentro en los casetes que mi padre lleva en el coche. Las escucho un lunes por la mañana antes de irme a clase, mientras amanece al otro lado de la fría ventana. Una dos y tres veces, apurando los minutos porque si no lo hago la vida se me escapa y lo que me espera ahí fuera a lo largo del día será imposible de sobrellevar.

I want to break free.

Suena a drama y me produce ganas de vivir. De sentir. Mientras espero por la vida, mi agenda y mi carpeta se llenan de fotos, de letras.

- Por qué te gusta tanto?- me pregunta Eugenia - me he dado cuenta de lo que te pasa- dice sin hablar.

- Porque tiene algo que no puedo explicar- contesto- y lo explico todo sin decir nada.

Siguen sonando las canciones trágicas, porque él está muerto. Sueño con él, en su ataúd. Me mira con sus ojos de muerto y yo quiero que viva. Una y otra vez lo traigo a la vida en las canciones que escucho, en los videos que veo sin parar. Es diciembre y él ocupa todo mi tiempo y mi espacio. ¿Acaso algo más importa?

Quizás debiera, porque mamá y la tía me miran desde la puerta del salón con cara preocupada. Miran a mi yo envuelta en una manta, con mi vida soñada con mis videos de gente muerta. Ellas me animan para que salga, me ponga guapa para fin de año. Me ven sola, pero a mi no me importa ¿o si? Sé que debo dejarlo, que la vida está esperando fuera. Tal vez sea solo que me puede el miedo: al fracaso, al rechazo, a la infelicidad.

El día uno decido dejarlo. La vida de nuevo llama a mi puerta y sería una tontería darle de lado. El chico es lo que de mi se espera, porque tengo diecisiete años, es la época de las promesas, de todo lo que está por venir. De llenar el mundo de sonrisas que aun recuerdo, de lágrimas que en cuanto puedo olvido. De perder amores, de ganar amigos. Y enemigos. Acaba diciembre y diez años empiezan. Se han ido volando.

Entonces sin más, un día de Baiona al Rosal la señal de radio se desintegra y busco en el coche esa vieja cinta de papá, que ahora es mía y está ya rayada. Mis canciones que cantan a la vida, que cantan a la muerte. Recuerdo que una vez tuve diecisiete años y mi cabeza se llena de palabras. Mi cuerpo de sensaciones, mi corazón de recuerdos. Freddie vuelve, diciendo que no me ha dejado, que no lo hará nunca.

Porque es Diciembre.

Mi cuerpo, lo siente.

Yo también.

Quién quiere vivir para siempre...

Canta tontería xunta

Onte pola noite había un monólogo na praza do concello de Baiona. Si home, de ese rapaz que saiu da telegaita e que agora traballa no clube do chiste nunha tele nacional. Si home, ese tan ben feitiño, o "Duque Galego" como di que o chaman en Madrid ( que menuda putada, porque que o comparen co duque de Lugo, o único Duque que él coñece, non é prato de bo gusto, segundo el explicou).

Bueno, pois nin fu nin fa me facía a min ir a ver o susodito, pero a verdade e que pagou a pena. Acabamos todos cantando cancións de Herdeiros da Crus, así que xa vos facedes unha idea.

Iso sí, había tanta tontería xunta na praza do noso concello que, entre gargallada e gargallada que sacaba dos nosos peitos o Daviciño, houbo un par de cousas polas que case podería terme botado a chorar. E non, non estou criticando os seus chistes, nin a él nin o seu monólogo. Foi a xente. Coma case sempre.

Primeiro, atención a señora que marcha do monólogo co moño indignado porque, e cito:

- ¡Bah!, En gallego ..... (añadide un tono así un pouco despectivo)

Case deron ganas de sair correndo detrás da señora, dicirlle:

- Si, señora. En gallego. Qué está usted en Galicia. Seguro que cuando viaja usted al extranjero, no se extraña de que los espectáculos sean en otros idiomas ¿no?.

E seguro que lle parece ata pintoresco. O que pasa que o mellor a señora non saíu nunca da nosa castiza España, porque iso axuda a abrir as miras...as veces, e as súas eran mais ben cortiñas.

Non sei se foi por este comezo, que logo todo o que o rapaz dixo tivo coma outro sentido. Porque todo o que el dixo, falaba de nós. Das nosas festas, das nosas avoas, das nosas xentes. Da nosa lingua e do noso acento, porque queiramos ou non, constantemente falamos galego. E todo o que dixo era tan verdadeiro e auténtico coma esta terra verde nosa na que vivimos. E todos rimos, rimos, e moito, de nós mesmos. O que me desmostrou que os galegos e as galegas somos xente intelixente.

Todos menos algúns, porque atención a segunda xogada da noite:

Pídeme paso un mangallón, que quere chegar a un muro onde están subidos uns rapaces.

- Teneis que bajar de ahi.

- ¿Por qué?- contesta un adolescente ben peiteado.

- Porque lo dice el alcalde- contéstalle o outro.

E entón:

- Pues el alcalde es mi padre, así que....

Noxo. Non o dubidedes que o mangallón tivo que marchar deixando o neniño subido no muro.

¿Sabedes esa gota de suor que lle aparece os debuxos animados cando algo os deixa KO? A miña onte era do tamaño de Rusia. Tanta era a rabia que quería baixar o neno do muro polos pelos, chamarlle pijo e malcriado. Dicirlle que , co bonito que é ser humilde e todas esas cousas...Que se non sabe que esa Play Station que ten na casa saíu dos nosos petos. E tamén dicirlle que todo iso de ser "fillo de" non mola e está xa pasado de moda.

O malo é que non o esta.

Eu quero a Baiona, moito. Quéroa tanto que ata fago esforzos por facer coma que non me entero de que o clube de Iates come a nosa costa ou que os meus veciños pasan os veráns escravizados para gañar uns cartiños a conta dos jodechinchos con Iates.

Pero hai cousas que nos poñamos coma nos poñamos, non. E o fillo do alcalde, non. E os fillos soen parecerse os pais. Así que queda dito.

E verán, coma sempre. Coma os de antes.

Había ben tempo que non se escoitaban as voces dos faros nas noites de néboa pegañenta.

Había ben tempo que os veráns xa non eran coma os de antes, nin as noites coma esta. Quecen as sabas, súase o pixama. Debece unha polo frescor da temperán primeira hora da mañá, polas marcas das pingueiras da choiva na area da praia.

E verán. Verán dos de verdade. Dos de antes. Con calor, coma naqueles anos. Anos de carreiras e risos na praia, de duchas limpas no caer da tarde. Postas de sol dende o balcón. E sempre a esperanaza do "mañá máis". Mañá máis toallas, máis cremas e bocatas que saben a ceo a hora da salgada merenda.

Mañá máis festas. Máis algodón de azucre, máis rás saltarinas, mais orquestras e "ventanitas". Máis echentas en familia. E vestidos novos, e sandalias vellas.

E tamén mais esperanzas. Mañá máis vida.

E verán, coma sempre, coma os de antes.

Que doce volver a vida.

Que tremer de pernas facerse tan maior.

La senda de la vida

Me llevas de tu mano.
Un pie tras otro, lentamente
Colina abajo, entre montañas de oro negro
Y de verde, mucho verde.
Tú la atraes, por ti me asalta
La senda se convierte
en una vida
Esa vida, en una muerte
Todo junto es una historia.
Camino de tu mano,
Un pie tras otro, lentísimamente
No quiero volver a casa
Porque sin ti no hay impulso a mi destino

A nuestra vida, a nuestro éxito

El artista ...¿nace o se hace?

No le gustaba nada madrugar a Luisito. Dormir era más divertido y soñar más real que la propia vida. Pero no había nunca tregua en la mañana. ¡Arriba Luisito! Y al cole, o peor, a misa. Luisito iba sin rechistar a la escuela solo para no convertirse en un asno tal como el cura de su pueblo.
En apariencia, Luisito era un niño normal: jugaba con sus amigos a la pelota, como todo hijo de vecino robaba fruta en la finca de la vieja Viridiana y jugaba a lanzar huevos a las veatas desde el campanario de la iglesia.
Unicamente parecía Luisito un niño fuera de lo común cuando sus inocentes juegos consistían en rajar ojos de vacas y ovejas muertas con la navaja de su abuelo. O cuando proponía juegos sexualmente escandalosos para los otros niños y niñas de su edad. Luisito se reía de ellos y anhelaba ser mayor para aprender francés e irse a París. Porque allí la gente no se escandalizaba de nada.

A Liberdade de Mariñeiro

Outra vez é noite no camarote de Mariñeiro. Leva días sen ter contacto co resto dos seus compañeiros. E un síntese tan só aló embaixo… Hoxe levarono a chamar por teléfono. Case que perde o coñecemento pola emoción de poder falar coa sua dona, aunque só fose un momento, unhas sinxelas verbas: “Estou ben” “Non te preocupes” “Verémonos pronto, ten paciencia”,“Quérote”. Polo camino pensa o que lle vai dicir. Ten que pensalo ben e recordalo para dicilo despois con tino. Teme perder o control. Sabe que en realidade querería dicir “Estou morto de medo”, “Teño frío no alma” “Temo non te volver ver” “Quérote, sobrevivo grazas o teu recordo”. Pero sabe que non pode. Aló, na casa, tampouco pode ser fácil. Así que Mariñeiro pensa que tentará manterse enteiro, todo o enteiro que poida dadas a circunstancias. Pero, ¡merda!. ¿Non podo chamar a casa? Non, á prensa. Só á prensa, e rapidiño. Ah claro, xa entendo. Fillos da puta. Lembra como tivo que conterse, como tivo que aguantar as bágoas. ¿Chorar diante deles? Nunca. Pero cómo fago. ¿Cómo se soporta isto? Non se pode. Mariñeiro, ademáis, síntese canso. Non ten fame, pero sabe que precisa comer. Ten sono, pero non saca esa maldita tensión do corpo. Recostase vencido. Polo pequeño oco da parede -ese que soía ser una ventá o mundo libre de fora e que agora se lle antolla un escaparate de algo para o que non lle chegan os cartos- entran pequeñas raiolas de lúa. Quere durmir, quere, aínda que só sexa por unhas horas, esquecer. Procura deixarse levar polo abanear do barco. Vai e ven, vai e ven, pouco a pouco o cansazo vence á tensión, esta vaise esvaecendo. Porque agora Mariñeiro está na agua, e move os brazos e as pernas con forza. Síntese lixeiro, reconfortado polo ben estar que lle produce o exercicio físico. Mariñeiro nada, incansable, sen parar. Ten un obxectivo fixo: non parar ata que vexa a costa de Baiona no horizonte. E nada, na negrura do mar da noite. Non sabe canto tempo pasa, pero sabe que a distancia é longa. Pero hoxe él síntese invencible. Pasa o tempo. Quizáis sexan horas, ou días, ou so un par de minutos. Pero él non está xa canso, porque xa so importa chegar a casa. E entón: ¡Velaí están! Mariñeiro saúda as Illas Cíes coa man dende o lonxe, e logo procura non facer ruido o pasar preto das Illas Estelas. Non quere espertar as gaivotas, que máis seguro alí están a durmir. Nada seguindo agora o percorrido do paseo arredor do Parador, ese que tantas veces fixo de mala gana os domingos pola tarde coa muller e os amigos. E chega a costa. A fin. Decide saír da auga trepando polas rochas que bordean a Doca. E cando abandoa a auga, síntese como un ser primitivo que acaba de nacer e repta cara a terra para axudar á evolución da súa especie. Síntese vivo de novo. E corre que te corre polo paseo, corre que te corre pola Palma. Lixeiro, como un animal ceibe ó fin. Cruza a estrada e deixa atrás a rúa de Elduayen. Non hai ninguén. É noite pechada e Baiona está baleira, deserta. Mellor. Xa habera tempo para preguntas maña. E todo sigue coma sempre: as estradas, os barcos amarrados no peirao, a lonxa a piques de se espertar…Ata o Porta da súa casa, ala preto da praza do Concello, tamén segue igual. Tal e como a deixou hai agora non sabe xa canto tempo. Parece ata que foi noutra vida.
Mariñeiro abre a porta sen facer ruido, sube as escaleiras. Facendo menos ruido aínda entra no baño e cambia a roupa vella e mollada por una máis cálida, seca. Asoma o nariz pola porta do seu cuarto. Aí esta ela. Durmindo, a sua amiga, a sua pequena, a sua amante. O seu todo. Tranquila, fermosa, coma sempre, coma nunca. Con moito, moito coidado, move a roupa da cama, sen remexer nada. Mariñeiro escorrégase no seu oco con axilidade. E a abraza. Fúndese na calor do seu corpo. Na casa, á fin na casa. Mariñeiro pérdese no enfeitizo da calor e do aroma da sua compañeira. Non houbo nunca nada tan cálido e reconfortante coma isto. Non o haberá. E Mariñeiro arroupado, tranquilo, dorme. Dorme ata o infinito.
Namentres, na cuberta dun barco aló no medio dun lonxano mar, outro home, arma na man, vixía a noite. Non sabemos quén é, como se chama e tampouco se éste sabera ónde está España. Xa non digamos Baiona. A arma, claro está, fai de él un home poderoso. E con ela poderá dobregar o corpo, máis non o espírito. Porque a pesar do seu poder, ni él, nin niguén, houberon ser quen de parar a viaxe de Mariñeiro cara a súa terra. E así é coma sempre tiña que ser.