domingo, 17 de abril de 2011

A bicicleta



O recordo nace nun verán.

Preto dunha praia.

No final da adolescencia.

Como nacen moitos dos mellores recordos.

Pero este recordo é meu. É o mellor de todos.

Igual non é tan tarde coma eu penso. Igual é cedo. Depende de como se mire. So teño a certeza de que, en non moito tempo, a calor vai coarse polos poros da tenda de campaña e esta comezará a suar. E non nos quererá mais dentro. Mellor. Non me da chegado o momento de erguerme da…da…cama? Chan?De aquí? De aquí.

Non teño sono. Non quero moverme por non espertar os vultos que producen eses sons calados que só se escoitan na escuridade da noite. Eses vultos que comezan a tomar forma coa primeira claridade do día. Rebe ten a melena diante da cara, cara que me da a min, non cú. Ese dallo o rapaz do outro lado. Pobre rapaciño que dorme fachendoso por terse coado na tenda das rapazas. Non é o tal co que nós esperabamos compartir leito, pero a cousa non deixa de ter certa graza. Estamos a durmir cun rapaz! E non é o noso irmán, que ningunha das dúas temos…tampouco é noso curmán.

O meu curmán?

A ese sintoo rir fóra. Sen moverme moito asomo a cabeza para velo chegar, coa vitoria pintada na cara, subido nunha bicicleta.

¿Bicicleta?

E logo, que eu recorde…quen raio trouxo unha bicicleta?

Ninguén.

Todos rin esa risa parva da madrugada que se escapa, imposible de conter, entre os dentes, e que nace dentro,moi dentro dos seus seres, nese sitio onde se garda a ilusión. Non deixa de ser un furto, leve, aínda que non para o dono da bicicleta, que amencerá para atoparse sen rodas. Pero todo parece nada, porque os meus mozos rin ledos. A falta de sono fainos mais guapos. As suas longas guedellas danzan o son das gargalladas. Os despeiteados rizos morenos do meu curmán- anos hai que acabaron no sumidoiro- crecen e estíranse ata chegar a tocarme. Fánme cóxegas na gorxa. Asi que esquezo que estou enfadada e eu rio, rio tamén con eles.

Estades tolos. Sodes uns tolos. Uns tolos adorables.

E coas risas sae o sol. E chega a praia.

Hai parellas. Futuras parellas. Futuras desparellas.

E moito do que ven non o sabemos aínda. Iso é o mellor.

Non se me esquece que a banda sonora é U2. A música dos coches, das viaxes. Desas primeiras vacacións sen pais. Bono tamén canta esa canción que vitoreabamos no Pekados, o noso pub favorito nas noites de Baiona. As veces non sei se de verdade bailei, bebín, biquei naquel sitio ou se so existe na miña imaxinación. E só un recordo soñado, penso. Pero Estes dín que é verdade. Asi que terei que crelo. Estes, que agora son Estes pero entón eran Aqueles. Aqueles doutro mundo, case intocables. Os que tocaban cancións dos Beatles nas festas do instituto. Aqueles tan desexables, tan desexados. Que tanto desexaban. Se o meu pai- que tanto gosta de darlles licores caseiros agora cando os traio a casa porque temos festa-soubera…se só soubera o que Aqueles pensaban…se soubera que tipo de pensamentos se misturaban coas loucuras ainda infantís, cos saltos o baleiro pendurados dunha feble corda amarrada a unha árbore detrás do Parador… ai, se el soubera. Pero non sabe. Ou sí sabe pero cala. Sabe das noites de botellón no paseo o carón do mar? Sabe que eu cada noite gabeaba as rochas que a terra lle roubara o mar? Sabe que todo sabía mellor se os licores que mercabamos na Quisca cos cartos da paga eran misturados alí? Sabe que alí, lonxe da xente, eramos alquimistas bronceados coa pel ainda quente, salgada? Qué viviamos preto da lúa? Lúa fermosa, testigo, cómplice. Amiga. Era mais fácil confesarse con ela que co ser que repousaba o teu carón, tan só a uns centímetros, e que nunca perdía a ocasión de rozarte. Roces case imperceptibles. Non por iso menos reais, provocadores de chuvia de estrelas, de cóxegas na espalda e na alma.

Todo eran desexos desexos e mais desexos! Ilusións. Un mundo aínda baleiro por descubrir. Por encher.


No hay comentarios:

Publicar un comentario