A Liberdade de Mariñeiro

Outra vez é noite no camarote de Mariñeiro. Leva días sen ter contacto co resto dos seus compañeiros. E un síntese tan só aló embaixo… Hoxe levarono a chamar por teléfono. Case que perde o coñecemento pola emoción de poder falar coa sua dona, aunque só fose un momento, unhas sinxelas verbas: “Estou ben” “Non te preocupes” “Verémonos pronto, ten paciencia”,“Quérote”. Polo camino pensa o que lle vai dicir. Ten que pensalo ben e recordalo para dicilo despois con tino. Teme perder o control. Sabe que en realidade querería dicir “Estou morto de medo”, “Teño frío no alma” “Temo non te volver ver” “Quérote, sobrevivo grazas o teu recordo”. Pero sabe que non pode. Aló, na casa, tampouco pode ser fácil. Así que Mariñeiro pensa que tentará manterse enteiro, todo o enteiro que poida dadas a circunstancias. Pero, ¡merda!. ¿Non podo chamar a casa? Non, á prensa. Só á prensa, e rapidiño. Ah claro, xa entendo. Fillos da puta. Lembra como tivo que conterse, como tivo que aguantar as bágoas. ¿Chorar diante deles? Nunca. Pero cómo fago. ¿Cómo se soporta isto? Non se pode. Mariñeiro, ademáis, síntese canso. Non ten fame, pero sabe que precisa comer. Ten sono, pero non saca esa maldita tensión do corpo. Recostase vencido. Polo pequeño oco da parede -ese que soía ser una ventá o mundo libre de fora e que agora se lle antolla un escaparate de algo para o que non lle chegan os cartos- entran pequeñas raiolas de lúa. Quere durmir, quere, aínda que só sexa por unhas horas, esquecer. Procura deixarse levar polo abanear do barco. Vai e ven, vai e ven, pouco a pouco o cansazo vence á tensión, esta vaise esvaecendo. Porque agora Mariñeiro está na agua, e move os brazos e as pernas con forza. Síntese lixeiro, reconfortado polo ben estar que lle produce o exercicio físico. Mariñeiro nada, incansable, sen parar. Ten un obxectivo fixo: non parar ata que vexa a costa de Baiona no horizonte. E nada, na negrura do mar da noite. Non sabe canto tempo pasa, pero sabe que a distancia é longa. Pero hoxe él síntese invencible. Pasa o tempo. Quizáis sexan horas, ou días, ou so un par de minutos. Pero él non está xa canso, porque xa so importa chegar a casa. E entón: ¡Velaí están! Mariñeiro saúda as Illas Cíes coa man dende o lonxe, e logo procura non facer ruido o pasar preto das Illas Estelas. Non quere espertar as gaivotas, que máis seguro alí están a durmir. Nada seguindo agora o percorrido do paseo arredor do Parador, ese que tantas veces fixo de mala gana os domingos pola tarde coa muller e os amigos. E chega a costa. A fin. Decide saír da auga trepando polas rochas que bordean a Doca. E cando abandoa a auga, síntese como un ser primitivo que acaba de nacer e repta cara a terra para axudar á evolución da súa especie. Síntese vivo de novo. E corre que te corre polo paseo, corre que te corre pola Palma. Lixeiro, como un animal ceibe ó fin. Cruza a estrada e deixa atrás a rúa de Elduayen. Non hai ninguén. É noite pechada e Baiona está baleira, deserta. Mellor. Xa habera tempo para preguntas maña. E todo sigue coma sempre: as estradas, os barcos amarrados no peirao, a lonxa a piques de se espertar…Ata o Porta da súa casa, ala preto da praza do Concello, tamén segue igual. Tal e como a deixou hai agora non sabe xa canto tempo. Parece ata que foi noutra vida.
Mariñeiro abre a porta sen facer ruido, sube as escaleiras. Facendo menos ruido aínda entra no baño e cambia a roupa vella e mollada por una máis cálida, seca. Asoma o nariz pola porta do seu cuarto. Aí esta ela. Durmindo, a sua amiga, a sua pequena, a sua amante. O seu todo. Tranquila, fermosa, coma sempre, coma nunca. Con moito, moito coidado, move a roupa da cama, sen remexer nada. Mariñeiro escorrégase no seu oco con axilidade. E a abraza. Fúndese na calor do seu corpo. Na casa, á fin na casa. Mariñeiro pérdese no enfeitizo da calor e do aroma da sua compañeira. Non houbo nunca nada tan cálido e reconfortante coma isto. Non o haberá. E Mariñeiro arroupado, tranquilo, dorme. Dorme ata o infinito.
Namentres, na cuberta dun barco aló no medio dun lonxano mar, outro home, arma na man, vixía a noite. Non sabemos quén é, como se chama e tampouco se éste sabera ónde está España. Xa non digamos Baiona. A arma, claro está, fai de él un home poderoso. E con ela poderá dobregar o corpo, máis non o espírito. Porque a pesar do seu poder, ni él, nin niguén, houberon ser quen de parar a viaxe de Mariñeiro cara a súa terra. E así é coma sempre tiña que ser.